OUDEREN IN RUSTHUIZEN
Mensen nabij zijn 2010-2011 (DEEL 6)
Eén ding hebben de rusthuisbewoners gemeen: ze weten dat de laatste  fase van hun leven aanbreekt en ze maken een balans op. Ze vragen zich af of ze wel altijd de juiste beslissing hebben genomen en of het allemaal zinvol is geweest. De franjes zijn weggevallen en de relatie met zichzelf, met de anderen en de wereld en ook met de Ander toont zich in al zijn naaktheid. Voor sommigen valt dit zeer zwaar, anderen kijken met voldoening terug op een rijkgevuld leven en zijn klaar voor het einde. Er is ook de nog steeds groter wordende groep dementerenden, die langzaam maar zeker volledig afhankelijk worden van de anderen. In een rusthuis moet er ruimte zijn (ook letterlijk) om  deze complexe gevoelens en reflecties optimaal een plaats te geven. Laten we het even hebben hoe we deze mensen nabij kunnen zijn in hun relatie met de Ander. Het hoeft geen betoog, maar de grootste groep gelovigen zit in de groep van 65 plussers. Ontkerkelijking en secularisering zijn voor hen anders ingevuld en ze blijven soms verweesd achter wanneer ze op hun vragen geen antwoord meer vinden omdat de aloude rituelen en structuren wegdeemsteren. In Geel wordt er hard gewerkt om dit dreigend tekort in te vullen. Enkele gebedsleiders van de centrumparochies nemen de taak op zich om gebedsdiensten te verzorgen. Als ik één van hen vraag waarom ze dat doet, dan is het antwoord kort en duidelijk “omdat je er  zoveel van  terugkrijgt”. Immers deze mensen bidden en zingen zeer intens mee, ze worden geraakt in hun hart en formuleren heel duidelijk achteraf dat het hun deugd heeft gedaan. Als gebedsleider zoek je mee naar een vruchtbare dienst. Je probeert je de taal zo eenvoudig mogelijk te maken. Het trof me dat er ook  liederen werden gezongen en dat elke dienst eindigde met het liedje tot Onze-Lieve-Vrouw: Lief vrouwtje ik kom niet om te bidden…..Ik werd er stil van. Immers deze generatie heeft meer dan we ooit kunnen vermoeden een enorme devotie gehad voor de Moeder van God. Hun verhalen over Lourdes, Scherpenheuvel, Banneux waren uitingen van een diep geloof dat er bescherming en troost was en dat God de naam van ieder van ons in zijn handpalm had geschreven. Je merkt ook, zo werd me verteld, dat dementerende in vieringen nog heel betrokken kunnen zijn. De oude woorden van het gebed of lied, diep in hun hart bewaard, zijn vaak het laatste wat er overblijft. Immers rede en gevoel vallen hier samen en maken de kern uit van hun bestaan. Om de diensten te kunnen organiseren is er hulp nodig van de directie, het personeel en vele vrijwilligers. De directie moet ervoor zorgen dat het kan gebeuren en het personeel moet zorgen dat de bewoners er geraken. Maar ze kunnen dit niet alleen en rekenen op familie en vrijwilligers. Dit gebeurt maar kan altijd beter. Immers mensen nabij zijn is niet iets abstract maar heeft ook te maken met tijd en middelen en de wil om het te doen. Gelukkig hebben ze elkaar nog en zoeken ze elkaar op om samen dat gelovig leven dat zo bepalend is geweest, een plaats te geven. Ik zou willen eindigen met twee tekstjes. Het eerste komt uit een rusthuis in Broechem waar Marina Heyse, pastor, het heeft bewaard. Esther Mary Walker heeft het opgetekend. Het trof me omdat kernachtig gezegd wordt (met humor en tederheid) waar het om gaat als je mensen  nabij wil zijn.

Gebed van de oudjes.
Gezegend zij die begripvol mijn aarzelende pas en mijn bevende handen gadeslaan.
Gezegend zij die weten hoezeer ik vandaag mijn oren moet pijnigen om te kunnen horen en mijn ogen om te kunnen zien.
Gezegend ook zij die aanvaarden dat mijn geest wat trager werkt.
Gezegend zij die even wegkeken toen ik deze mogen koffie morste.
Gezegend zij die glimlachend even verpozen voor een gezellige babbel.
Gezegend zij die niet telkens opmerken:’ dit is reeds de derde maal dat je ons hetzelfde vertelt’.
Gezegend zij die de gave hebben om mijn herinneringen aan vroeger geluk levendig te houden. Gezegend zij die van mij een bemind persoon maken en geen eenzame.
Gezegend zij die beseffen dat ik soms niet  meer weet waar ik de kracht vandaan moet halen om mijn kruis te dragen.
Gezegend zij die levensdagen die mij nog resten voor de laatste reis naar het Huis van onze Vader, verzachten door hun liefde.

Het laatste gebedje vond ik in een rusthuis in Boom. Het is een simpel anoniem kleinood  maar het drukt een Godsvertrouwen uit dat ieder van ons stil maakt. Ik geef het u graag mee.

Bidden in de avond
Nog even wend ik me tot U, mijn God,. Ik wil de drukte van de voorbije dag loslaten. Alles wat ik zei, alles wat ik dacht, alles wat ik deed, leg ik neer in uw hart. Dank voor al het goede dat mocht gebeuren. Zegen mij en allen die mij dierbaar zijn. Vervul mijn slaap met Uw diepe vrede.
Mensen nabij zijn … ’t kan deugd doen!
Jan Lembrechts met dank aan Marit 

koffiestop broederlijk delen

Overmorgen, vrijdag 18 maart heten wij onze lezers en alle mensen van goede wil hartelijk welkom aan de ingang van de Colruyt voor een hartig kopje koffie ten voordele van Broederlijk Delen. Wij danken de directie van de Colruyt voor de grote gastvrijheid en danken iedereen, die Broederlijk Delen wil steunen voor hun komst.

• PANNENKOEKENDAG!! op zondag 27 maart van 14.00 u. tot 18.30 u. in PC St.-Dimpna, Rijn 3.

• BENELUX-DAG IN BANNEUX op zaterdag 2 april met Pater Petar. Lees het volledig programma