Werkverdeling tussen onze pastores (2)
Twee weken terug stelden wij aan onze lezers het werk en de taken van Dirk Van den Broeck voor. Het was het begin van een lange serie, om aan de parochianen van Geel inzicht te geven in  de nieuwe werkstructuur van ons pastoresteam. Als we toch met de werkverdeling van de pastores bezig zijn, dacht de schrijver van dit artikel, waarom zouden we er dan ineens geen estafette – gespreksronde van maken. Vandaag over naar de diaconie: 

MON DILLIËN, DIAKEN IN HART EN NIEREN...

Wij ontmoetten tussen cola en koffie collega Mon, die al 13 jaar als diaken werkt in Geel. Mon - zo vertelde hijzelf - is geboren en getogen in ’t volkshuis in de Nieuwstraat. Hij komt uit een vrijzinnig – liberale familie. Zelf is hij gehuwd en heeft drie kinderen, 1 meisje en 2 jongens. Mon werkte 25 jaar op Union Minière in ploegendienst, voor hij de stap zette naar de diaconie. Zwemmen is voor hem een passie, net zoals het lezen van filosofische en geschiedkundige boeken. Vroeger was Mon ook nog actief in het volleybal. Je ziet, een diaken met veel talenten... Maar natuurlijk moeten we het hier in de eerste plaats hebben over de taken die Mon binnen de pastoraal opneemt en dat zijn er wel wat. Binnen de ploeg staat hij voor “diaconie” in de breedste zin. Daardoor is hij actief op velerlei vlakken, waar het soms wel “éénzaam” werken is. Mon is lid van de federale pastoresploeg, hij doopt in Bel en St.-Dimpna, gaat voor in uitvaarten, weekenddiensten, huwelijks- en gebedsvieringen in de parochies en in rusthuis Wedbos. Hij neemt deel aan het pastoraal team van Bel en St.-Dimpna, maar staat ook paraat voor vele individuele mensen die hem nodig hebben thuis, in rusthuizen en in het O.P.Z. Kortom, Mon is er in onze parochies voor Jan en Alleman, voor Leen en Iedereen. Een zeer groot deel van zijn dienstwerk speelt zich ook – sinds het vertrek van zuster Germaine – af in de kerk van St.-Dimpna waar geen klus te klein is of geen werk te groot. Een volgende keer komt iemand anders aan het woord. Dirk

PASTORAAL MET JONGEREN IN GEEL
Soms krijg ik wel eens de vraag, wat is er van jeugdpastorale werking aanwezig in Geel? Wel, denk ik dan vaak, daar kan je moeilijk een eenduidig antwoord op geven... Want hoe doe je tegenwoordig aan jeugdpastoraal? Hoe breng je jongeren nog in contact met dat ietsje meer, met zingeving, met God, met waarden, ... En als ik dan even rondkijk in Geel, dan zijn er nog enorm veel kansen die worden gegrepen om aan pastoraal te doen met jongeren. Op school bijvoorbeeld komen jongeren die godsdienst krijgen in contact met zingeving, waarden, ... Jongeren die in de jeugdbeweging zitten krijgen via deze weg een enorme rijkdom mee aan creativiteit, samenwerking, zingeving en nog veel meer... Prachtig toch hoe vele leerkrachten, leiders en leidsters zich inzetten, elk op hun eigen manier. Maar de jeugdpastoraal dan, je weet wel zo de echte jeugdpastoraal... wel ook daar weer de vraag... wat is echte jeugdpastoraal? Als ik rondkijk in ons bisdom zie ik overal kleine groepjes jongeren die regelmatig samenkomen als plussersgroep, misdienaarsgroep, jeugdkoor... Zoveel groepen er zijn, zoveel manieren en activiteiten zijn er. Jeugdpastoraal is immers een zoeken naar wegen om jongeren die gelovig bezig zijn, een plaatsje te geven waar ze zichzelf kunnen zijn, waar ze andere gelovige jongeren kunnen ontmoeten, waar ze merken dat ze niet alleen staan, waar ze hun batterijen kunnen opladen, waar ze gewoon zichzelf kunnen zijn en samen plezier kunnen maken, wetende dat ze allemaal dezelfde weg gaan, die van de man uit Nazareth die ons is voorgegaan. Vanuit de jeugddienst van het bisdom krijgen deze groepen de steun om ter plaatse op hun eigen kleinschalige of iets grotere manier hun activiteiten te organiseren... elk op hun eigen manier. En hier in Geel? Wel hier in Geel is er onze plussersgroep, kleinschalig en vol enthousiasme om terug te groeien, goed wetende - met beide voeten op de grond - dat ze niet in de meerderheid zijn, maar wel fier dat ze er zijn, dat ze er staan. De groep wil haar stem terug laten horen, ook in het parochieblad, om af en toe haar stem te laten klinken... Geloven doen we immers samen, jong en oud, met respect voor elkaar en elk op onze eigen manier...

PLUSSERSWEEKEND AAN ZEE
Het tweede weekend van de paasvakantie, lees dus midweek van maandag tot woensdag, gingen we met de plussers van Geel naar de jeugdherberg in Oostende. Niet zomaar om een beetje vakantie te houden, nee, wel om elkaar beter te leren kennen en ook wel vakantie te houden. Om half acht vertrokken we met de trein naar Oostende, tjoeke tjoeke tuut, en om half twaalf kwamen we aan het strand van Oostende aan, om daar onze picknick op te eten. ‘s Namiddags vlogen we erin met een heus stadsspel, met knotsgekke opdrachten en het verzamelen van allerlei schier onmogelijke zaken. Een lekker ijsje tussendoor zorgde voor de nodige verkoeling bij de al koude dagen. Na een partijtje voetbal met pijnlijke gevolgen voor sommigen, gingen we eten en ’s avonds maakten we nog een strandwandeling met bezinning. Na het ontbijt vlogen we erin met een stellingentocht die ons bracht door heel Oostende. Tegelijkertijd dachten we na over allerlei zaken. Vegetariërs zijn freaks... akkoord, ga links, niet akkoord ga rechts ... en zo gingen we verder. Door de regen was onze tocht echter een beetje nat en omdat de namiddag niet veel beters beloofde trokken we de tram in naar Blankenberge, om daar het net iets drogere Sea Life te gaan bezoeken … waar uiteindelijk nog meer water was dan buiten, maar dan wel goed afgesloten. De meningen over de visjes waren verdeeld, maar het was toch leuk. Controle op de tram hadden sommigen zelfs twee keer, en natuurlijk, als goede plussers waren we in orde. ’s Avonds gingen we naar het spelcenter en keken we nog een film. Woensdag deden we tja een beetje vanalles maar ons hoofd stond door het natte weer toch meer naar huis... de trein was dan ook op tijd in Geel... ale ja... (haha) De mijne was stik kapot hoorde ik een mama enkele dagen later zeggen, bewijst dus dat het een geslaagd weekend was... Groetjes van Matthias, Arne, Jens, Jonathan, Kristof, Nick, Farah en de verslaggever.

DAVIDSFONDS GEEL
Op dinsdag 7 mei om 20.00 u.  kan u in het Wijnhuis zo’n 73 jaar terug in de tijd gaan. Bruno Comer, auteur van het boek ‘Mei 1940, de onbegrijpelijke nederlaag’ beschrijft dan de snelle nederlaag van de Belgische, Nederlandse en Franse legers. Hij doorprikt de mythe van de Duitse overmacht en legt de ware redenen bloot. Zijn onderzoek gaat na waarom we zo’n verkeerd beeld hebben over die gebeurtenissen en wat de impact ervan is op de huidige samenleving. Het boek is een intrigerend en opzienbarend essay dat leest als een thriller. De toegangsprijs voor deze boeiende lezing bedraagt 8 euro (6 euro voor Davidsfondsleden).